เพราะคนบางคน.... เมื่อถึงเวลาที่หัวใจตัวเองเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ก็ไม่เคยที่จะยอมรับยังกล้ายืนยันได้เต็มปากเต็มคำว่า เหมือนเดิม ๆ อย่างนั้น อย่างนี้ ทั้งที่การกระทำมันสวนทางกันกับคำพูด นั่นอาจเพราะเขายังไม่พร้อมที่จะเลิกกับเรา เพราะยังเห็นมีประโยชน์อยู่บ้างนิดหน่อย หรือกลัวว่าจะกลายเป็นคนผิด ที่เป็นฝ่ายทิ้งเราก่อน
หากจะไปคอยถามว่ายังรักเราอยู่ไหม จะไม่มีทางได้คำตอบที่แท้จริงหรอก สิ่งที่เราได้จะมีเพียงคำโกหกที่พันธนาการเราไว้ ไม่ให้เราตัดสินใจอะไรได้แค่นั้นเอง เพราะบางคำถามเราอาจจะถามได้ แต่ต้องตอบคำถามนั้นด้วยตัวเอง การยอมรับ...เป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่าการรับรู้ เพราะหลายครั้งที่เรารู้..แต่เราก็ไม่อาจจะยอมรับได้ เพราะความรักที่เรามีต่อเขานั้นมากมาย เราจึงพยายามหาเหตุผลมากมายมาเข้าข้าง หรือปลอบใจตัวเองหรือไม่ก็มาแก้ต่างให้เขาอยู่ตลอดเวลา ทุกอย่างจึงกลายเป็นความคาราคาซัง ยืดเยื้อ ไม่มีบทสรุปที่ชัดเจน เราก็จะต้องใช้ชีวิตวนเวียนอยู่แค่ตรงนั้น หลอกตัวเองว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม"
"แต่อย่าลืมว่า เขาหลอกเราว่ารักได้ เราหลอกคนอื่นว่าเขารักได้ แต่เราหลอกตัวเองว่าเขารักไม่ได้ จะมีประโยชน์อะไรที่จะมีความสุขอยู่กับความฝัน ที่เราสร้างขึ้นมา เพราะรู้อยู่แล้วว่าเมื่อตื่นขึ้นมา ความฝันจะอันตรธานหายไป เหลือทิ้งไว้แค่ความจริง ที่ยังคงต้องเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ ยอมรับและเชื่อเถอะว่า หลาย ๆ อย่าง ที่ดูเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นการกระทำ ดวงตาหรือรอยยิ้ม ล้วนเกิดมาจากสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไป นั่นคือ หัวใจที่ไม่เหมือนเดิมแล้ว"...
