| • เบื่อและระอาทางบ้านสามี |
|
โพสต์โดย luna , วันที่ 16 ก.ย. 54 เวลา 10:14:01 IP: Hide ip |
กด like เพื่อติดตามข่าวสารดีๆ
จาก cmprice.com
VVVVVV
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
© เนื้อหาข่าว/กระทู้
ดิฉันขอเข้ามาระบายความรู้สึกและคำแนะนำปรึกษาจากเพื่อนๆพี่น้องในเว็บนี้เพราะไม่รู้จะปรึกษาใครดี อย่าพึ่งรำคาญหรือว่ากันเลยนะคะ
เรื่องที่ดิฉันอยากระบายมานานถ้าให้เล่ามันก็อาจยาวมาก ส่วนคนที่ฟังหรืออ่านก็ได้รับรู้เพียงแค่ความรู้สึกของเราแต่ฝ่ายเดียว จึงเอาแบบย่อๆและไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไปนะคะ
ตั้งแต่แต่งงานอยู่กินกับสามีมานานเกือบสิบปี มีลูกหนึ่งคน พฤติกรรมทางบ้านสามีไม่เคยแยแสเราเลย ไม่ห่วงลูกหลาน ขัดสนเรื่องเงินทองก็ช่วย(ให้ยืมแล้วต้องรีบคืน)มีเรื่องเดือดร้อนไปปรึกษาเค้าก็มักจะทำนิ่งเฉยหรือดูถูกเราเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่ทางบ้านมีทรัพย์สมบัติ บ้านที่ดินมากมาย ถึงกับประกาศว่าถ้าใครไม่มาดูแลตอนใกล้ตายก็จะไม่ให้
มาระยะหลังนี้พ่อดิฉันป่วยด้วยโรคร้าย ต้องเข้าออกโรงพยาบาลมาเกือบสองปีแล้ว ทางบ้านสามีไม่เคยแม้แต่จะโทรฯมา หรือมาเยี่ยมไถ่ถามสารทุกข์ หรือยื่นมือเข้ามาให้ความช่วยเหลือบ้างเลย มีแต่ทางเราต้องไปหาเขาทั้งๆที่ก็รู้ว่าพ่อดิฉันกำลังป่วย ภาระสามีกับดิฉันก็เพิ่มขึ้น ไหนต้องเลี้ยงลูก ดูแลความเป็นอยู่ในครอบครัว พาพ่อไปหาหมอ ดูแลค่าใช้จ่ายสารพัด
พฤติกรรมทางบ้านสามีเป็นอย่างนี้มานานเกือบสิบปีพอๆกับที่ดิฉันเริ่มอยู่กินกับสามีแล้วค่ะ ดิฉันรู้และดูออกได้เลยว่าทางบ้านไม่เคยสนใจหรือเป็นห่วงสามีดิฉันเลย สามีมีน้องชายอีกคนนึงแต่งงานแล้วและอยู่กับพ่อแม่สามีนั่นแหล่ะค่ะ (ทีน้องสามีพ่อแม่ให้ได้ทุกอย่าง) แต่ทีครอบครัวดิฉันเหมือนถูกปล่อยลอยแพ ทั้งๆที่ผ่านมาดิฉันและสามีประพฤติปฎิบัติดีกับทางบ้านทุกอย่าง จนดิฉันรูสึกว่าเราเป็นฝ่ายทำดีและเป็นฝ่ายให้เขามาโดยตลอด
อันที่ดีดิฉันก็ไม่เคยจะหวังได้สิ่งตอบแทน หรือรอคอยทรัพย์สมบ้ติอะไรหรอกค่ะ ไม่ให้ก็ไม่เอา แต่ความรู้สึกที่ไม่อบอุ่นเหมือนไม่ใช่ครอบครัวแบบนี้ดิฉันก็รับไม่ได้ค่ะ โดยเฉพาะตอนนี้ที่พ่อดิฉันกำลังป่วยเขาไม่เคยถามไถ่เลย ไม่ต้องถึงกับเอาเงินมาช่วยเหลือจุนเจือก็ได้ แต่แค่เป็นห่วง มาเยี่ยมหรือถามความเป็นไปบ้างก็ไม่เคยมีเลยค่ะ
มาถึงวันนี้ดิฉันเริ่มเบื่อและระอากับความรู้สึกที่อยู่ในใจมานาน และเป็นความรู้สึกที่เก็บไว้คนเดียวไม่เคยบอกให้สามีรู้เลยค่ะ พอถึงเวลาก็ขนกันกลับไปเยี่ยมบ้าน ซื้อของไปไหว้พ่อแม่สามี ไปปรนนิบัติทำอาหารให้ทาน ทำงานบ้านเอาอกเอาใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนบางครั้งดิฉันอยากบอกสามีไปเลยว่าคราวหน้าดิฉันขอไม่ไปบ้างได้ไหมเพราะต้องอยู่ดูแลพ่อป่วย ไม่อยากทิ้งพ่อให้อยู่คนเดียวเพราะเป็นห่วง
และบอกตามตรงว่าบางครั้งก็ดูเหมือนว่านิสัยของสามีดิฉันก็คล้ายๆกันกับทางบ้านเค้านั่นแหละค่ะ จริงอยู่เค้าอาจทำงานเพื่อเลี้ยงเรากับลูกเพื่อแสดงความรับผิดชอบไปวันๆเพราะความจำเป็น แต่ก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกดิฉันหรอกค่ะว่าต้องเหนื่อยกับการดูแลบ้าน ดูแลลูก และพ่อที่ป่วยมากแค่ไหนอย่างไร ทุกคนมีแต่ความเฉยชาและกลัวว่าจะได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
มาถึงขนาดนี้ทุกคนคิดว่าดิฉันควรทำใจ หรือควรทำอย่างไรดีในเมื่อชีวิตต้องเจอกับเรื่องราวอย่างนี้ ทุกวันนี้ดิฉันสงสารพ่อจึงต้องอยู่ดูแล ไม่รู้ว่าจะป่วยอีกนานแค่ไหนหรือคงจะหมดหนทางเพราะพ่อป่วยเป็นมะเร็งไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน แต่ที่รู้คือตอนนี้ไม่เคยมีใครมาเห็นใจเลย
ทุกวันนี้ครอบครัวดิฉันก็ไม่ได้ขัดสนอะไรนะคะ ก็พออยู่พอใช้ตามอัตภาพ แต่ดิฉันไม่เข้าใจพฤติกรรมเพื่อมนุษย์ร่วมโลกด้วยกันเลยทั้งที่เป็นญาติพ่อแม่พี่น้องกันแท้ๆ แต่กลับมีแต่ความตระหนี่ถี่เหนียว ความโลภ ทั้งที่ทุกคนก็รู้ว่าอาจตายวันไหนก็ได้ไม่มีใครรู้ แต่เวลามีชีวิตอยู่ไม่คิดเห็นใจกันเลย ไม่รู้ว่าทุกวันนี้เข้าวัดทำบุญ ถือศีลกินเจกันไปทำไม ไม่ได้ช่วยทำให้จิตใจสูงขึ้นกันเลย
ทั้งหมดที่เล่ามานี้ก็รู้สึกสบายใจอย่างน้อยก็ได้ระบายความอึดอัดใจน่ะค่ะ ใครมีข้อแนะนำดีๆช่วยบอกดิฉันได้ค่ะ แต่ดิฉันก็เริ่มที่จะทำใจได้บ้างแล้ว บางครั้งการไม่พูดหรือไม่รับรู้อะไรเลยมันก็ดี อยู่ของเราอย่างนี้ก็ดีเพราะมีความสุขแต่เพียงเท่าที่มีใช่ไหมคะ แต่พอนึกขึ้นได้ทีไรก็รู้สึกแปลบๆทุกที
ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคะ แวะให้กำลังใจกันมาได้ค่ะ
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
|
|
แจ้งลบกระทู้นี้
อ่าน 3991 |
|
| แสดงความคิดเห็น |
โดย luna
IP: Hide ip
, วันที่ 16 ก.ย. 54
เวลา 10:14:01
|
