| • '' ปริญญาใบนี้ เพื่อแม่ '' เรื่องราวของหนุ่มลำพูน ที่เจอมรสุมชีวิต กว่าจะก้าวมาถึง..จุดนี้ |
|
โพสต์โดย โน้ต cmprice , วันที่ 17 ม.ค. 60 เวลา 16:28:44 IP: Hide ip |
กด like เพื่อติดตามข่าวสารดีๆ
จาก cmprice.com
VVVVVV
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
© เนื้อหาข่าว/กระทู้
ที่มา ทวีวัฒน์ วงค์คม
พอดี ผมได้ ได้เข้าไปอ่านบทความบทความหนึ่ง ของหนุ่มชาวบ้านธิลำพูน เกิดความประทับใจ ตื้นตันใจ อย่าบอกไม่ถูก เป็นภาพ วันรับปริญญา ของราชภัฏเชียงใหม่ เมื่อ ต้นเดือน ม.ค.60 ที่ผ่าน เป็นภาพครอบครัวของชายหนุ่มรายนี้ แต่สะดุดตรงที่ ภาพ หนุ่มรายนี้ หอมแก้มหญิงสาววัยกลางคนท่านหนึ่ง ที่ นอนอยู่บนเตียง น้ำตามันไหลออกมา ไม่รู้ตัว และ หญิงท่านนั้น คือ แม่ ของชายหนุ่มผู้จบการศึกษา และเค้า ได้นำใบปริญญา ในนี้ มามอบให้ผู้ที่เป็นแม่พระ ของชายหนุ่ม เป็นภาพ ที่น่าประทับใจเหลือเกิน
มินโน้ต ขอแสดงความยินดี และขอเป็นกำลังใจ ให้ครอบครัวนี้ ประสบแต่สิ่งดีงาม ตลอดไป หลังเจอ มรสุมที่พวกเค้า ไม่ได้ก่อ ขึ้นมาเลย
-------------------------------------------------------------
บทความจากเฟสบุ๊ค ทวีวัฒน์ วงค์คม เขียนดังนี้
วันที่ 4 มิถุนายน 2555 เป็นวันที่ผมจำได้แม่นที่สุดในชีวิต เพราะเป็นวันที่แม่ผมเปลี่ยนภาพจากคนปกติทั่วไปกลายมาเป็นผู้ป่วยติดเตียง ด้วยสาเหตุอันเนื่องมาจากสมองขาดออกซิเจน(จากความผิดพลาดทางการแพทย์) คงไม่มีมรสุมชีวิตในครั้งใดที่หนักหนามากไปกว่านี้อีกแล้ว แม่ต้องอยู่ใน ICU หลายเดือน กระทั่งอาการทรงตัวและพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพบาบาลอีก 8 เดือนต่อมา ตอนนั้นผมกำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ ชั้นปีที่ 2 สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ ความยากลำบากในชีวิตที่เกิดขึ้นในช่วงนั้นคือผมมีความกังวลใจเรื่องอาการป่วยของแม่ การดำเนินชีวิตของคนในครอบครัว น้องสาวที่กำลังเรียน(ป.1) พ่อต้องทำงาน ตาอายุมากแล้วไม่มีคนดูแล ค่าใช้จ่ายต่างๆที่เกิดขึ้นมากมาย และเรื่องการเรียนในขณะนั้น ผมท้อใจ รู้สึกหมดแรงทั้งกายและใจ มีความคิดที่ไม่อยากจะเรียนต่อ แต่ก็เป็นเพียงแค่เสี้ยวของความคิดเท่านั้น ผมใช้ชีวิตต่อด้วยกำลังใจจากคนรอบข้างและกำลังใจที่สำคัญที่สุดคือจากคนในครอบครัว ตอนกลางคืนผมนอนเฝ้าแม่อยู่ที่โรงพยาบาลลำพูน พอตอนเช้าก็ขับรถไปเรียนที่ ม.ราชภัฏเชียงใหม่ ซึ่งเป็นอะไรที่เหนื่อยล้ามาก บางวันก็เข้าเรียนสายอาจารย์ก็หักคะแนนเข้าห้อง แต่ผมก็ไม่ได้บอกเหตุผลอะไรไป แต่ก็มีอาจารย์บางท่านที่รู้จากเพื่อนๆผม ท่านก็เข้าใจไม่ว่าอะไร ส่วนเรื่องเรียนก็มีเพื่อนๆในกลุ่มคอยประคับประคอง ช่วยเก็บงาน บอกงาน ติดตามงานให้ ไม่ได้มีปัญหาอะไร พอแม่อาการดีขึ้นผมเลยปรึกษากันกับพ่อ ขออนุญาตคุณหมอขอตัวแม่กลับมารักษาอาการอยู่ที่บ้าน ชีวิตครอบครัวเรามีความสุขขึ้น เราทุกคนเหนื่อยน้อยลง ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากัน และเราบริหารจัดการตารางชีวิตได้ดี มีป้า(พี่สาวของแม่) ที่คอยมาช่วยดูแลทุกๆอย่างให้ทั้งเรื่องอาหารการกิน ช่วยดูน้องสาวผม พ่อ ป้า และผมจะจัดตารางช่วยกันดูแม่ พ่อเป็นเวรเช้า ทำอาหาร(เหลว ทางสายยาง)ให้แม่ ป้าดูตอนกลางวัน ป้อนข้าว ป้อนยา พลิกตัวให้ ส่วนผมเป็นเวรดึก อาบน้ำ ป้อนข้าว ดูดเสมหะ คอยสลับสับเปลี่ยนกันไปตามสถานการณ์ ตอนนี้จะเข้าปีที่ 5 แล้วครับที่เราดูแลกันมา วันนี้เป็นวันที่ผมใฝ่ฝันมากที่สุดในชีวิตที่ผ่านมาคืออยากถ่ายรูปที่ผมถือใบปริญญาบัตรพร้อมกับครอบครัว ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เกียรตินิยมตามที่หวังตั้งใจไว้ แต่ด้วยภาระที่ยิ่งใหญ่นี้ผมจบมาด้วยผลการเรียนเฉลี่ย 3.03 ก็ทำให้ผมภูมิใจมากแล้วครับ วันนี้สิ่งที่ผมใฝ่ฝันมาตลอดเป็นความจริงแล้วครับ
ทวีวัฒน์ วงค์คม (ลูกชายคนโต)
10/1/2559
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
|
|
แจ้งลบกระทู้นี้
อ่าน 49122 |
|
| แสดงความคิดเห็น |
โดย โน้ต cmprice
IP: Hide ip
, วันที่ 17 ม.ค. 60
เวลา 16:28:44
|
