|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
© เนื้อหาข่าว/กระทู้
ลุงนองคนที่ใส่ชุดนิคม
เมื่อวันนี้(20 กย.58) กลุ่มหนุ่ม่มสาวชาวลำพูนกลุ่มหนึ่ง ได้ช่วยกันสร้างบ้านเล็กๆ ให้กับลุงท่านหนึ่ง ที่หัวใจแกร่งเหลือเกิน ลองมาฟังอ่านเรื่องราวของลุงคนนี้กันได้ครับ
บ้านหลังเก่าของลุงนอง
ลุงนองปลูกข้าวเอง
รถคู่ใจ มียางนอกแบนๆแถมไม่มียางใน
ช่วยกันทำบ้านใหม่
เรื่องราวจากเฟสบุ๊ค มาพิกา พรหมช่วย
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร
เมื่อวานได้มีโอกาสแวะเจอพี่คนนี้
เพราะเห็นแกปลูกเพลิงเล็กๆของที่ดินทางหลวงข้างทาง
ใกล้ๆหมู่บ้าน คุยไปคุยมาถึงกับอึ้ง เพราะแกเป็นคนเสียสติ
ที่ไม่ได้บ้า ไม่มีบ้านอยู่ มีญาติ เหมือนไม่มีญาติ
เมื่อก่อนแม่เคยขายที่ดินเล็กๆให้แม่ของแกทำบ้านอยู่
แม่แกเสียชีวิตไปนานแล้ว (แต่ตัวแกยังเข้าใจว่าแม่อยู่กับพี่น้องแกที่ กทม ตอนนี้)
ที่ดินของแม่ถูกพี่น้องขายไปตามคำบอกเล่าของแก แกไม่มีแม้บ้านอาศัยอยู่
เร่ร่อน ทั้งๆที่เป็นคนที่นี่
คุยกับแกหลายชั่วโมง พอจับใจความได้
ว่าแกไม่เคยเอาเปรียบใคร ไม่ขอใครกิน ไม่ขโมยใครกิน
ไม่กินเหล้า สูบยาเส้น กินกาแฟแทนข้าว ปลูกข้าวแลกอาหารกิน
อาศัยที่ดินทางหลวงข้างทางปลูกผักแลกอาหาร
ได้กินบ้างไม่ได้กินบ้าง มีกะทะดำๆ1ใบ ไม่มีเครื่องพันธนาการอะไร นอกจากรถจักรยานเก่าๆที่บรรทุกสมบัติที่เหลืออยูู่
เราวุ่นอยู่กับแกครึ่งวัน ตัดสินใจกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้า ของใช้ที่จำเป็น ที่นอนหมอนมุ้งมาให้แกใช้ มีป้าแก่ๆร้านค้าฝากอาหารไปให้กิน มีร้านค้าในตลาดฝากผ้าใบกันฝนไปให้ด้วย เมื่อวานมีเงินติดกระเป๋า 500 บาท สุดท้าย เราทุ่มให้พี่คนนี้หมดใจ ซื้อของกิน ซื้อของจำเป็น ที่เราไม่สามารถหาได้จากบ้านไป ให้เงินแกไว้นิดหน่อย แกไม่มีเงินใช้ แกบอกว่าทุกวันนี้ชีวิตแกไม่ได้ใช้เงินเลย ปลูกผักกิน ต้มข้าวโพดใส่ปิ๊บไว้อุ่นกินแทนข้าว เปิดดูอาหารที่แกมีอยู่บนเตาไฟ เป็นถั่วต้มดำๆเละๆปะทังชีวิต ถามแกว่าอยู่ได้อย่างไร แกบอกว่าอยู่แบบนี้มานานแล้ว เก็บของเก่าขายบ้าง คนมาซื้อของเก่าก็รู้ว่าสติไม่ดีเหมือนกัน แกไม่เคยได้เงินจากการขายของเก่า แกจะได้กาแฟแลกมาแค่ 2 ซอง จากลุงสติไม่ดีคนนั้นที่มีอาชีพเก็บของเก่าเหมือนกัน และแวะหากันเสมอๆ แต่ดูแล้ว แกจะเป็นฝ่ายให้คนอื่นซะมากกว่าแต่ละครั้ง คิดถึงเพลงพี่แอ๊ด ว่าทำไมคนจนมันเสียเปรียบเป็นประจำ แม้แต่คนประเภทเดียวกันก็ยังเอาเปรียบแก แกไม่ใช่คนบ้า แกแค่เสียสติ กับชีิวิตที่ล้มเหลวที่ผ่านมา ตอนนี้เราเอาข้าวสาร เครื่องนุ่งห่ม ที่นอนไปให้แกประทังชีวิตไปก่อน บ่ายๆจะเอาเต้นท์สนามไปให้แกกางนอน กันยุงมด งู
ถ้าใครผ่านไปแวะเอาอาหารให้แกบ้างก็ได้นะคะ สิ่งที่แกต้องการตอนนี้คือข้าวสาร อาหารแห้ง ประทังชีิวิตไปวันๆ นอกเหนือจากนั้นแกบอกว่า แกไม่ต้องการอะไร เพราะแกบอกว่า แกชินกับการไม่เหลืออะไรมานานแล้ว เรารู้สึกหดหู่ใจว่า ทำไมคนเรามันทำกันได้ขนาดนี้ ทำไมช่องว่างทางสังคมมันเยอะอย่างนี้ แกปลูกผักกิน แกทำนาเป็น เพราะเมื่อวานแกกำลังปลูกข้าว เราเชื่อว่า แกยังมีสติ แกไม่ได้บ้า แกแค่เสียสติ และเสียศูนย์กับชีวิตที่ผ่านมาเท่านั้น
ผ่านไปมาสังเกตที่พักเพลิงเก่าๆได้ข้างทาง ทางผ่านไปทางหน้าที่ว่าการอำเภอแม่ทาเส้นไปลำปาง จะผ่านปั๊มน้ำมันบางจากแม่ทา ลงไปประมาณ 500 เมตร จะเลยแยกทาปลาดุกลงไปประมาณ 100 เมตร อยู่ตรงโค้งข้ามสะพานรถไฟ ก่อนถึง ขุนตาลวิวพอยแวะทักทาย เอาอาหารแบ่งปันแกได้ แกพูดรู้เรื่อง แต่อาจจะเกินไปบ้าง เพราะแกไม่ปกติเหมือนเรา ......ขอบคุณวันเวลาที่ทำให้เรารู้ว่า ทุกชีวิตมันมีค่า เขาไม่ได้ขอใครกิน ไม่ได้เบียดเบียนใคร เขาพยายามช่วยเหลือตัวเองตลอดเพื่อความอยู่รอด เมื่อวานเราเห็นสภาพการเป็นอยู่ของแก ทำให้เรารู้ว่า ชีวิตเราทุกวันนี้มันฟุ่มเฟือยเหลือเกิน.....แกยกมือไหว้เราเป็นสิบรอบ บอกว่าของที่เอามาให้มันเป็นพันบาทเลยนะ แกบอกว่ายังไม่มีเงินจะให้เลยทำไงดี ....เราน้ำตาเกือบไหล
เจอแกครั้งแรกเราก็กลัวๆเพราะว่าแกพกมีดยาวมากติดเอวไว้ พอแกเห็นเรามองๆแกก็ถอดมีดไปวางไว้ที่แคร่ และไปหยิบกระเป๋าเงินมาให้ดู ว่าแกมีบัตรประชาชน เป็นคนไทย และเป็นคนที่เราเคยรู้จักอีกต่างหาก
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร เมื่อวานได้มีโอกาสแวะเจอพี่คนนี้เพราะเห็นแกปลูกเพลิงเล็กๆของที่ดินทางหลวงข้างทางใกล้ๆหมู่บ้าน ค...
Posted by มาพิกา พรหมช่วย on 12 กันยายน 2015
แสดงโฆษณา
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
ลิงก์ผู้สนับสนุน
|
|
